W Bydgoszczy przy ul. Koronowskiej 14 istniał kościół ewangelicki zaprojektowany w latach 1906-1912 przez nieznanego architekta. W czasie drugiej wojny światowej kościół uległ uszkodzeniu i dewastacji, zwłaszcza w czasie walk 3 września 1939 roku. Podczas działań wojennych uszkodzony kościół był nieczynny. Po 1945 roku został przebudowany i utracił swoją sakralną funkcję. W części zachowanych pomieszczeń znajdował się magazyn „Domu Książki”. Obecnie w przebudowanym budynku kościoła mieści się przedszkole, zaś w budynku starej plebanii mieszkają siostry albertynki, które od 1994 roku prowadzą tam kuchnię dla ubogich i potrzebujących.

​

Placówka Zgromadzenia Sióstr Albertynek w Bydgoszczy została otwarta dnia 29 września 1993 roku. W tym dniu zamieszkały tu pierwsze dwie siostry albertynki: s. Regina Barej i s. Sulpicja Kogutowicz. Siostry podjęły posługę w tutejszym domu z inicjatywy ks. abpa Henryka Muszyńskiego, metropolity gnieźnieńskiego, który za pośrednictwem ks. Jana Graczyka, proboszcza parafii pw. św. Antoniego w Bydgoszczy – Czyżkówku, zaproponował Zgromadzeniu przyjęcie niezamieszkałego budynku byłej plebanii. Na wniosek Rady Prowincjalnej, przełożona generalna s. Rozalia Piszczek, pismem z dnia 8 czerwca 1994 roku, zwróciła się do kurii metropolitalnej w Gnieźnie z prośbą o udzielenia pozwolenia na otwarcie domu zakonnego w Bydgoszczy oraz na urządzenie kaplicy, w której będzie przechowywany Najświętszy Sakrament i odprawiana Msza św. Przychylając się do tej prośby ks. abp Henryk Muszyński pismem z dnia 1 lipca 1994 roku wyraził zgodę na erygowanie domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Albertynek przy ul. Koronowskiej 14 w Bydgoszczy. Jednocześnie na mocy kan. 1207 i 1223 KPK erygował kanonicznie kaplicę pw. św. Brata Alberta, która mieści się w zamieszkałym przez wspólnotę sióstr budynku.

​

Kaplica została zaprojektowana przez Wandę Gałczyńską – plastyka z Poznania. Kopię obrazu Ecce Homo oraz wizerunku św. Brata Alberta namalowała s. Lidia Pawełczak, albertynka. W domu została urządzona kuchnia dla ubogich, w której od września 1994 roku wydawano ok. 60 posiłków dziennie. W prowadzeniu kuchni dla ubogich wspomagał siostry Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Bydgoszczy oraz indywidualni darczyńcy. Dom zakonny w Bydgoszczy był przeznaczony dla sióstr w wieku emerytalnym oraz dla prowadzenia działalności charytatywnej na terenie parafii św. Antoniego, zgodnie z charyzmatem Założyciela – św. Brata Alberta. Poświęcenia kaplicy i całego obiektu dokonał ks. abp Henryk Muszyński dnia 26 września 1994 roku, przy licznym udziale księży z dekanatu i przybyłych na tę uroczystość sióstr z Zarządu Generalnego z Krakowa i z terenu Prowincji Poznańskiej. Już od 15 września 1994 roku w domu była przygotowywana zupa dla biednych oraz żywność dla potrzebujących. Z tego typu pomocy korzystało 68 osób. Jednak z czasem potrzeby okazały się znacznie większe. W 2002 roku z posiłków korzystało dziennie 200 osób, oprócz tego wydawany był suchy prowiant dla ubogich oraz rodzin wielodzietnych. Siostry dotarły pod 250 adresów i okazało się, że ludzie żyją w skrajnej biedzie i ubóstwie, połączonym często z nędzą moralną.