Dom Starców w Mrozowie przejęty w 1950 roku przez Siostry Albertynki był kontynuacją przytułku albertynek z Drohobycza na Ukrainie. W 1945 roku ze względu na przesunięcie wschodnich granic został przesiedlony do Wrocławia, gdzie umieszczono siostry i podopiecznych najprawdopodobniej u Sióstr Maryi Niepokalanej (prowincji niemieckiej) na Psim Polu. Zaraz po przesiedleniu władze państwowe proponowały albertynkom pozostawienie pensjonariuszy pod opieką Sióstr Niepokalanek i powrót do Domu Głównego w Krakowie. Przełożona domu nie wyraziła zgody. W trakcie długich i bezskutecznych poszukiwań odpowiedniego budynku, przypadek sprawił, że w 1946 roku siostry spotkały na ulicy kapitana wojska polskiego. Kapitan, będący z pochodzenia Żydem, rozpoznał siostry, które uratowały życie jego 3-letniemu synowi, opiekując się nim i ukrywając dziecko w czasie okupacji hitlerowskiej. Chciał on wynagrodzić w jakiś sposób tę przysługę, proponował pieniądze, ale siostry nie chciały ich przyjąć. Opowiedziały o trudnej sytuacji, w jakiej się znalazły i o swoich bezskutecznych poszukiwaniach lokum dla wspólnoty i podopiecznych. Kapitan, aby się odwdzięczyć, oddał siostrom swoją willę przy ul. Serbskiej 8 we Wrocławiu, a sam poszukał innego mieszkania dla swojej rodziny. Z różnymi trudnościami przetrwał ten dom do 1950 roku.

 

Po załatwieniu formalności z przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Boromeuszek w październiku 1950 roku siostry objęły placówkę w Mrozowie. Od 14 października 1950 roku Pierwszą wspólnotę mrozowską tworzyły siostry: s. Rafaela – przełożona domu, s. Walburga, s. Salomea i s. Agata. Dnia 15 grudnia 1950 roku Zgromadzenie Sióstr Albertynek przejęło zakład formalnie od Związku Caritas w Środzie Śląskiej.

​

Z dniem 19 lipca 1990 roku, na podstawie umowy pomiędzy Ministerstwem Zdrowia i Opieki Społecznej a Zgromadzeniem Sióstr Albertynek, dom został przekazany w zarząd Zgromadzeniu i otrzymał nazwę Zakład Opiekuńczo-Leczniczy dla Dorosłych prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Albertynek. Placówka podlegała pod Wojewódzki Wydział Zdrowia, który dysponował miejscami dla pensjonariuszy oraz zapewniał środki finansowe na utrzymanie domu. Cały zespół budynków wraz z przylegającym parkiem podlegał Wojewódzkiemu Wydziałowi Ochrony Zabytków we Wrocławiu. Od dnia 1 maja 1993 roku na stanowisko dyrektora zakładu została powołana s. Łucja Plata, albertynka, mianowana przez przełożoną generalną Zgromadzenia w miejsce dyrektora świeckiego Janusza Wróblewskiego. Zakład był zaniedbany, budynki zniszczone, obiekt nieogrodzony. Jeden ze stawów należący do zakładu był wydzierżawiony przez Urząd Gminy w Miękini, który chciał skomunalizować całość obiektu. Jednak dzięki interwencji sióstr do tego nie doszło.

 

W 1995 roku nastąpiła likwidacja jednego oddziału chorych, a budynek przeznaczono do kapitalnego remontu, w wyniku tego liczba podopiecznych zmalała z 75 do 60 osób. Dnia 2 kwietnia 1996 roku sporządzono akt notarialny podpisany przez przedstawicieli Urzędu Wojewódzkiego oraz przełożoną prowincjalną s. Sylwestrę Zięba, na mocy którego budynki zostały przekazane na własność Zgromadzeniu Sióstr Albertynek– Prowincja Poznańska, a ziemia pod budynkami wraz z parkiem w użytkowanie wieczyste.

​

W roku 2001 miało miejsce poświęcenie odnowionego domu św. Józefa oraz znajdującej się w nim kaplicy pw. Chrystusa Konającego. W budynku urządzono też pomieszczenia klauzury z przeznaczeniem na mieszkania dla sióstr. W roku 2006 spisano akt notarialny potwierdzający zakup działki o powierzchni 5 ha od Skarbu Państwa pod zabudowaniami wraz z parkiem, pod warunkiem wyremontowania do 2010 roku budynku wpisanego w rejestr zabytków tzw. zamku. W kolejnych latach 2006-2010 wyremontowano wnętrze zamku, budynek św. Bernarda, wykonano ogrodzenie wokół zakładu oraz podjęto starania dotyczące odpowiedniego zagospodarowania parku, który w roku 2017 został oczyszczony i zalesiony. Wykonano też nowy most na wyspę.