Pozostają, używając terminologii filmowej, „mistrzami drugiego planu”, czyli w cieniu głównych postaci, ale nieodzowni. 26 lipca wspominamy świętych Joachima i Annę, rodziców Matki Bożej i dziadków Jezusa. Patronują dziadkom, a św. Anna też matkom i wdowom.
Pismo Święte nie przekazało nam o nich żadnej wiadomości. W życiu Maryi i Jezusa byli oni jednak kimś bardzo ważnym, kimś, kogo kochali i od kogo wiele się nauczyli. Dla nas pozostają jednak nieznani, pozostają, używając terminologii filmowej, „mistrzami drugiego planu”, czyli w cieniu głównych postaci, ale nieodzowni.
W niedzielę 28 lipca 2024 r. obchodzony będzie IV Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych. Temat wybrany przez Ojca Świętego: „Nie opuszczaj mnie w mojej starości” (por. Ps 71, 9), ma na celu podkreślenie faktu, że samotność jest niestety gorzką towarzyszką życia bardzo wielu osób starszych, które często są ofiarami kultury odrzucenia – poinformowała Dykasteria do spraw Świeckich, Rodziny i Życia.
W tym roku przygotowań do Jubileuszu, który Ojciec Święty postanowił poświęcić modlitwie, temat Dnia zaczerpnięty jest z Psalmu 71, wezwania starca opowiadającego swoją historię przyjaźni z Bogiem.
Podkreślając charyzmat dziadków i osób starszych oraz ich wkład w życie Kościoła, obchody tego Dnia mają na celu zachęcenie każdej wspólnoty kościelnej do budowania więzi międzypokoleniowych i walki z samotnością, mając świadomość, że jak podkreśla Pismo Święte: „Nie jest dobrze, żeby człowiek był sam” (Rdz 2, 18) – stwierdza watykański komunikat.
„Miarą naszych lat jest lat siedemdziesiąt lub, gdy jesteśmy mocni, osiemdziesiąt; a większość z nich to trud i marność: bo szybko mijają, my zaś odlatujemy” (Ps 90 [89], 10). Psalmista ma świadomość biologicznych ograniczeń ludzkiej egzystencji, więc realnie patrzy na lata, których możemy dożyć. Biblia generalnie pochwala starość. Identyfikuje ją z jednej strony z mądrością: „Jak sąd przystoi siwym włosom, tak starszym umieć doradzać” (Syr 25, 4), z drugiej natomiast – z władzą. Starsi stoją przecież na czele izraelskiego społeczeństwa zarówno w czasach przed Chrystusem, jak i po Nim. Dość często jednak w codziennych rozmowach z różnymi osobami spotykam się z opinią, że starość się Panu Bogu nie udała. Czy zatem Boga – naszego najlepszego Ojca, który jest absolutna Miłością i doskonałością, możemy posądzać o błędy? Czy starość, jako etap ziemskiego życia człowieka w Bożym zamyśle może być rozumiana negatywnie?
Współczesny świat, który jako priorytet stawia kult piękna, siłę fizyczną, doskonałość wyglądu z trudem akceptuje fakt, że wszystko to kiedyś się skończy. Aktualny model rodziny, w którym dziecko ma bardzo ograniczony kontakt z dziadkami, zwłaszcza, gdy ci już nie są w stanie zaangażować się w pomoc i opiekę nad wnukami, nie sprzyja wzrastaniu w szacunku do cierpienia, podeszłego wieku, choroby, czy śmierci. Człowiek dojrzewa całe życie, dochodzi do pełni człowieczeństwa. Wiąże się to z podejmowaniem wysiłku, zmierzającego do zrozumienia siebie i sensu swego istnienia. Właściwe wykorzystanie przemijającego czasu wprowadza coraz głębiej w to zrozumienie, czyli w mądrość serca. To właśnie starość, ostatni etap ludzkiego życia i dojrzewania, to czas, w którym – zgodnie z wolą Bożą i Jego zamysłem – człowiek powinien najpełniej rozumieć sens życia i pełnię swej mądrości.
Powołanie do życia zakonnego w charyzmacie św. Brata Alberta realizuje się w kontekście posługi wobec najsłabszych. Za wielką łaską poczytuję możliwość towarzyszenia drugiemu człowiekowi na różnych etapach jego życia, szczególnie na tym ostatnim. Konstytucje Zgromadzenia Sióstr Albertynek wyraźnie określają, że terenem pracy sióstr są schroniska i przytuliska dla ubogich, domy opieki dla starszych i schorowanych, zakłady opiekuńczo – lecznicze, domy księży emerytów… nie brak więc możliwości spotkania się z Chrystusem w drugim człowieku na etapie jego powolnego odchodzenia z tego świata. W wielu naszych wspólnotach zamieszkują siostry, które już cieszą się sporym stażem życia zakonnego. Jest to przeogromna skarbona mądrości, modlitwy, doświadczenia życiowego, a niejednokrotnie troska o zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych schorowanych i wypracowanych już sióstr. Towarzyszenie siostrom w podeszłym wieku jest pięknym doświadczeniem osobistego wzrastania w powołaniu zakonnym.
Przytulisko św. Brata Alberta w Opalenicy jest domem dla 28 osób w podeszłym wieku. Choć stan zdrowia naszych mieszkańców jest bardzo różny: od tych, którzy już nie mogą wstać z łóżka, poprzez osoby poruszające się na wózku inwalidzkim, aż po tych, których sprawność ruchowa jest dość dobra. Wspólne spędzanie czasu, wzajemne słuchanie siebie (jakże bogate doświadczenie życia może wnieść każdy), gry, zabawy, wspólne oglądanie telewizji, czy drobne prace. Te doświadczenia zacieśniają więzi pomiędzy całym naszym domem. Nieodzownym elementem jest codzienna modlitwa w naszej zakonnej kaplicy. To prawdziwa rodzina albertyńska!
Starość określana jest jako jesień życia, druga młodość, złoty wiek życia czy trzeci wiek. Jest to ostatni etap życia człowieka, etap nieunikniony, którego doświadczy lub doświadcza każdy, którego życie nie zostanie przerwane w młodości. W epoce cywilizacji technicznej i rosnącego braku czynników humanistycznych zalęknieni starsi ludzie oczekują, szczególnie od będących najbliżej nich, postawy pełnej wyrozumiałości, życzliwości, a ponad wszystko poszanowania godności osobistej, tak jak uczył św. Brat Albert: „Bez miłości grosz jest szorstki, strawa podana niesmaczna, opieka najczulsza niemiła”.
Odpust zupełny na Światowy Dzień Dziadków.
Jak go uzyskać?
Penitencjaria Apostolska przyznała przywilej odpustu zupełnego osobom, które aktywnie włączą się w obchody IV Światowego Dnia Dziadków i Osób Starszych. Został on ustanowiony przez papieża Franciszka i odbywa się w ostatnią niedzielę lipca, blisko wspomnienia liturgicznego dziadków Jezusa Chrystusa – św. Anny i św. Joachima. W tym roku towarzyszą mu słowa: „Nie opuszczaj mnie w mojej starości”.
Watykański Trybunał Miłosierdzia, bo tak nazywana jest Penitencjaria Apostolska, udziela „odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami (spowiedź sakramentalna, Komunia Eucharystyczna i modlitwa zgodnie z intencjami papieża) dziadkom, osobom starszym i wszystkim wiernym, którzy 28 lipca 2024 r., motywowani prawdziwym duchem pokuty i miłosierdzia, wezmą udział w różnych wydarzeniach, które będą miały miejsce na całym świecie”. Wśród możliwych form włączenia się w obchody tego dnia dekret wymienia m.in. „poświęcenie czasu na odwiedzenie starszych braci i sióstr w potrzebie lub w trudnej sytuacji, takich jak chorzy, samotni, niepełnosprawni”. Odpust dotyczy także ludzi chorych, ich opiekunów i tych, którzy nie mogą opuścić swych domów.
Opmerkingen