Budowa Domu Księży Emerytów w Antoninku trwała do 1980 roku. Zaraz po ukończeniu prac budowlanych nastąpiło jego otwarcie, a ks. Stanisław Kałek otrzymał nominację na dyrektora tegoż domu. Natomiast zanim rozpoczęto budowę domu księży emerytów, ks. abp Antoni Baraniak zwrócił się z prośbą do przełożonej generalnej Zgromadzenia Sióstr Albertynek s. Emeryki Gaca o objęcie posługi przez siostry albertynki w tej placówce. Gdy w roku 1980 budynek został ukończony i oddany do użytku, z prośbą o podjęcie w nim posługi zwrócił się ponownie do Zgromadzenia ks. bp Marian Przykucki (biskup pomocniczy Archidiecezji Poznańskiej, arcybiskup Antoni Baraniak zmarł w 1977 roku). Z formalną prośbą do Prowincji Poznańskiej Zgromadzenia zwrócił się Dyrektor Domu Księży Seniorów ks. Stanisław Kałek, który przyjechał do Domu Prowincjalnego w Poznaniu dnia 8 lipca 1980 roku i prosił o przy dzielenie trzech sióstr do opieki nad chorymi księżmi. Od dnia 18 sierpnia 1980 roku s. Dolorosa Bieryło i s. Sawia Kaźmierczak dojeżdżały z Domu Prowincjalnego w Poznaniu do Domu Księży Seniorów w celu zagospodarowania pomieszczeń przeznaczonych na klauzurę oraz pokoi dla kapłanów. W środę17 września 1980 roku pod opieką św. Józefa patrona Prowincji, a równocześnie w święto Stygmatów św. Franciszka w domu przy ul. Sędziwoja 46 (w ówczesnym czasie ul. Ziemowita 1) podjęły posługę trzy siostry: s. Sawia Kaźmierczak pełniąca obowiązki przełożonej domu, s. Aurelia Cuber oraz postulantka Teresa Misiorek. Wkrótce dołączyła do wspólnoty s. Czesława Marciniak. Już następnego dnia ks. bp Marian Przykucki poświęcił klauzurę sióstr oraz podarował wspólnocie zakonnej obraz Matki Bożej Częstochowskiej, „aby Matka Najświętsza była Matką i Patronką tego domu oraz aby opiekowała się przebywającymi w nim siostrami”.

​

Od 1981 do 1986 roku jedno skrzydło budynku zajmowali diakoni Poznańskiego Wyższego Seminarium Duchownego z rektorem kursu oraz niektórzy wykładowcy, gdyż dom był duży, a miejsca przeznaczone dla księży seniorów były wolne. Siostry przygotowywały posiłki dla wszystkich mieszkających w domu kapłanów. Po ogłoszonym 13 grudnia 1981 roku stanie wojennym w Polsce, zaczęły napływać z krajów Europy Zachodniej do naszej Ojczyzny dary przeznaczone dla Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski. Nowy, obszerny dom przy ul. Ziemowita 1 wyznaczono jako punkt składowy przychodzących darów dla całej Archidiecezji Poznańskiej. Dnia 20 grudnia 1981 roku w Domu Księży Emerytów zamieszkał ks. Mieczysław Nowak – dyrektor charytatywny Archidiecezji Poznańskiej (Caritas diecezjalna jeszcze wtedy nie istniała). Sytuacja ta wiązała się z większą ilością pracy dla sióstr, które nie tylko pomagały w rozładunku, ale gościły osoby, które zajmowały się transportem. W pomoc charytatywną był bardzo mocno włączony dyrektor Domu Księży Emerytów. Były to czasy bardzo trudne i niepokojące. W związku z trudnościami i ograniczeniami pogarszał się stan materialny Polaków. Państwo nie potrafiło zaspokoić podstawowych potrzeb swoim obywatelom, w wyniku czego ruszyła pomoc charytatywna z państw zachodnich dla Polaków. Na czele tej akcji stanął ks. Stanisław Kałek, który nagłośnił dodatkowo sprawę wśród duchowieństwa francuskiego. Do Domu Księży Emerytów w Antoninku zaczęły napływać dary zagraniczne. Tutaj były magazynowane, a później rozdysponowane do różnych punktów pomocy. Władze kościelne doceniały działalność ks. Stanisława Kałka i w 1984 roku mianowały dyrektorem Komisji Charytatywnej Archidiecezji Poznańskiej. Tak było do roku 1993, czyli do ponownego powołania Caritas, która przejęła działalność charytatywną. W tych trudnych dla Ojczyzny czasach zaangażowanie w pomoc łączyło się z ryzykiem narażenia się władzom państwowym.

​

W 1990 roku Dom Księży Emerytów Archidiecezji Poznańskiej otrzymał statut, który regulował sposób jego istnienia i prowadzenia. Od czerwca 1996 roku dyrektorem został ks. Mateusz Żarnowiecki, który był jednocześnie dyrektorem Caritas archidiecezjalnej w Poznaniu. Dotychczasowy dyrektor i budowniczy domu ks. Stanisław Kałek pozostał nadal w Domu Księży Emerytów jako rezydent. Kilka lat później w 2000 roku rozdzielono funkcje dyrektora Domu Księży Emerytów i Dyrektora Caritas, której siedzibę przeniesiono do biur znajdujących się przy Rynku Wildeckim 4 w Poznaniu. Dyrektorem Domu Księży został ks. Roman Ratajczak. Dnia 12 kwietnia 2006 roku po wyrażeniu zgody przez ks. abpa Stanisława Gądeckiego, metropolitę poznańskiego, miało miejsce prawne erygowanie domu zakonnego Zgromadzenia Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim przy ul. Sędziwoja 46.