Na początku wieku XIX szpital przekształcono w dom starców. W 1907 roku okolice kościoła uporządkowano, a później odnowiono sam kościół. W oblężeniu Festung Breslau na początku 1945 roku kościół, mimo uszkodzonych więźby dachowej i obramowań okien, przetrwał.  W latach 1946-1949 poddano kościół naprawie i przekazano parafii św. Maurycego jako kościół pomocniczy. Budynek pełniący funkcję przytułku dla starców przetrwał do 1945 roku i był dzierżawiony przez Zakon Szpitalny św. Jana Bożego – Bonifratrów. W czasie walk w 1945 roku po zbombardowaniu szpitala niemieckich Sióstr Elżbietanek, Ojcowie Bonifratrzy odstąpili tym właśnie siostrom zakład i kościół oraz powierzyli opiekę nad starcami. W 1946 roku Siostry Elżbietanki wraz z podopiecznymi opuściły Wrocław. Administrator Apostolski ks. dr Karol Milik pragnął, aby obiekt nadal służył potrzebującym, ale Kuria po zakończeniu II wojny światowej nie była w stanie utrzymać ewentualnej działalności charytatywnej na terenie zniszczonego budynku. Podjęto zatem decyzję, by powierzyć opiekę nad chorymi i starcami Zgromadzeniu Sióstr Albertynek. Siostry przybyły do Wrocławia na prośbę ks. dr Jana Terlagi – kuratora zgromadzeń zakonnych na Dolnym Śląsku, który zwrócił się pismem z dnia 11 września 1946 roku z prośbą do przełożonych Zgromadzenia o objęcie budynku przy ul. Traugutta 54 i przeznaczenie go na Dom Starców.

​

Siostry z przełożoną s. Taidą Bałandą na czele przybyły do Wrocławia 14 października 1946 roku. Pierwsza podopieczna Helena Foltyn została przyjęta dnia 11 listopada 1946 roku, była to repatriantka ze Lwowa, która pamiętała jeszcze Brata Alberta i mawiała często, że nie był taki jak go malują, ale był przystojny, inteligentny i wysoki. Z końcem roku 1946 był już w Domu Starców pełny stan podopiecznych, czyli 30 osób. Podstawę utrzymania domu stanowiła jałmużna, dotacje parafialnej Caritas oraz bezinteresowna praca sióstr. Od roku 1947 siostry zaczęły prowadzić Kuchnię Ludową dla ok. 40 osób. Niewielkie dochody, jakie z tej działalności pozyskiwały, przeznaczane były na utrzymanie podopiecznych w Domu Starców. Na polecenie Caritas parafialnej od dnia 16 lutego 1949 roku Kuchnia Ludowa przestała działać.W 1952 roku zakład przeszedł pod zarząd Zrzeszenia Katolików Caritas z siedzibą w Warszawie (była to tzw. caritas państwowa). Od tej pory wpływały dotacje na utrzymanie, co pozwoliło na odnowienie wnętrza domu. Wybudowano też pralnię, stajnię i wykonano wiele koniecznych prac modernizacyjnych.

​

W 1956 roku zakład otrzymał nazwę Dom Opieki Caritas. Kilka lat później, 1 stycznia 1968 roku, dotychczasowy dom opieki został przekształcony w Dom Specjalny dla Dorosłych. Od tego czasu Wydział Zdrowia kierował do zakładu osoby z ciężkimi schorzeniami. Wymieniono 1/3 pensjonariuszy: tych zdrowszych przeniesiono do innych placówek, po to, by móc przyjmować osoby obłożnie chore, sparaliżowane a także niewidome. Od 1963 roku w ramach praktyk duszpasterskich zaczęli przychodzić do domu alumni wrocławskiego seminarium archidiecezjalnego. Współpraca ta jest kontynuowana także w obecnym czasie.

​

Wraz z upływem lat, nieustannego przeprowadzania remontów i dostosowywania placówki do aktualnych potrzeb, wzrosła liczba pensjonariuszy do 70 osób. Od dnia 1 lipca 1981 roku kierownictwo zakładu przejęła osoba świecka – Maria Majtas, która do tej pory pracowała w Oddziale Wojewódzkim Caritas. Narzucenie placówce kierownictwa świeckiego miało na celu ograniczenie wpływu Kościoła na życie społeczne. We Wrocławiu w 1981 roku powstało Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta. Centralną postacią w gronie jego założycieli stał się brat Jerzy Marszałkowicz, wówczas furtian i bibliotekarz z seminarium duchownego we Wrocławiu, który w latach siedemdziesiątych starał się na własną rękę pomagać bezdomnym. Pierwsze schronisko otwarte zostało w grudniu 1981 roku w lichym drewnianym baraku przy ul. Lotniczej 10313. W styczniu 1982 roku brat Jerzy Marszałkowicz zwrócił się do wspólnoty Sióstr Albertynek we Wrocławiu z prośbą o pomoc w prowadzeniu schroniska, ale sióstr było zbyt mało, aby mogły podjąć współpracę. Z początkiem 2021 roku siostry wznowiły działalność na rzecz osób bezdomnych miasta Wrocławia i objęły pomocą duchową i wsparciem materialnym przydworcową miejską noclegownię dla bezdomnych. W 1990 roku zostało zlikwidowane Zrzeszenie Katolików Caritas. W związku z tym od dnia 30 października 1990 roku placówka otrzymała nazwę Zakład Opiekuńczo-Leczniczy dla Dorosłych prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim. Od tamtej pory podlega on bezpośrednio pod Ministerstwo Zdrowia. Do pracy w administracji powróciły siostry zakonne, a funkcję dyrektora placówki pełni odtąd przełożona domu. Od 3 października 1991 roku na prośbę ks. proboszcza Jana Onufrów przy parafii pw. św. Maurycego została otwarta filia domu zakonnego sióstr albertynek we Wrocławiu dla sióstr pełniących posługę w parafii. W domu parafialnym zamieszkały trzy siostry: katechetka, zakrystianka oraz siostra zajmująca się pracą charytatywną w środowisku. Filia domu we Wrocławiu istniała do 1 marca 2004 roku.

​

W lipcu 1997 roku w wyniku powodzi cały budynek zakładu przy ul. Traugutta został zalany. Zawiniły duże opady deszczu w dniach od 5 lipca do 9 lipca 1997 roku. W nocy z 11 na 12 lipca przed Wrocławiem pojawiła się fala kulminacyjna Nysy Kłodzkiej i nałożyła się z czołem fali na górnej Odrze. Zostały przekroczone wszystkie stany wody i przepływy notowane na rzece w XIX i XX wieku, z jej koryt i kanałów wylało się około 10% objętości fali wezbraniowej17. Pensjonariuszy umieszczono w szpitalach oraz we wrocławskich domach opieki. Po ustąpieniu wody, budynek nie nadawał się do zamieszkania, dopiero w styczniu 1998 roku, po wykonaniu koniecznych remontów podopieczni powrócili do zakładu. Siostry czyniły starania dotyczące rozbudowy obiektu, który zniszczony po powodzi, stał się niezdatny do zamieszkania także z powodu wysokich wymagań standaryzacyjnych. Na podstawie decyzji Wojewody Dolnośląskiego z dnia 22 grudnia 1999 roku Prowincja Poznańska Zgromadzenia Sióstr Albertynek uzyskała własność użytkowanej nieruchomości niezabudowanej we Wrocławiu przy ul. Traugutta 54. Zgodnie z umową działka miała służyć do rozbudowy i przebudowy istniejącego Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego dla Dorosłych. Dnia 6 lutego 2001 roku dokonano zakupu dodatkowej nieruchomości, użyczonej Zgromadzeniu przez Zarząd Miasta, a następnie rozpoczęto rozbudowę obiektu.